సింగ్రౌలి సినుకులు

ఈరోజు మద్యాహ్నం భోజనానికి ఇంటికి వచ్చాను. ఎందుకో కూడలి చూడాలి అనిపిస్తే తెరిచాను. నెమలికన్ను మేఘం కోసం ఎదురు చూస్తోంది. ఎప్పుడు మెరుపు మెరుస్తుందా బ్లాగులో పురివిప్పి ఎప్పుడు నాట్యం చేద్దామా అన్న ఉత్సాహం చూసి మనసు ఉండబట్టలేక ఒక వ్యాఖ్యానం రాసి ఆఫీస్కి వెళ్ళాను.

ఆయనకి ఐతే ఏదో సర్ది చెప్పాను గాని ఇక్కడ స్వర్ణముఖి పరిస్థితి అంతే. నేను ఉండే ప్రాంతం ఎండాకాలానికి బాగా ప్రసిద్ధి. ఎంత అంటే ఎండల మీద ఇక్కడ వాళ్ళకి పేటెంట్లు గట్రా ఏమన్నా ఉందా అనిపిస్తుంది. ఒక పక్క బోడిగుండు వేసుకుని కొండలు, మరోపక్క బొగ్గుగనులు. ఇక నేను ఎక్కువ వర్ణించలేను మా ఊరిని.( అంటే నా సొంత ఊరు అనుకొనేరు. అది స్వర్గం. నేను చెప్పేది ఇప్పు పనిచేస్తున్న ఊరి గురించి.) ఇక్కడ ఏడాదికి 3 కాలాలు. మొదటిది ఎండాకాలం, రెండోది గ్రీష్మఋతువు, మరి మూడోది వేసవికాలం.

ఈ ఎండలతో మామూలుమనషులకైతే పెద్దగా ఇబ్బంది లేదు కానీ నాకో సమస్య వచ్చి పడింది. అసలే మన బుర్ర పాదరసం.(..!!!???) అదే అసలు సమస్య. ఈ రసం బయట వేడికి వ్యాకొచించి( ఇంటర్ ఫిజిక్సు చదివే ఉంటారు. ద్రవాలవ్యాకొచమ్ గురించి కొంచం అవగాహన ఉంది కదా? నాకైతే బాగా ఉంది. మా ఫిజిక్స్ సారు ఉష్ణం( Heat) పాఠాన్ని 5నెలలు చెప్పాడుమరి. ఆయన బాగా చెప్తాడు అనుకొన్నామ్ మొదట. శ్రీలక్ష్మి ఆబ్బజబ్బదబ్బ లాగా ఆయనికి అదొక్కటే వచ్చు అని తెలిసెసరికి కొంచం టైమ్పట్టిందిమాకు. ఆయన ఇప్పటికీ అదే చెప్తూ ఉంటాడు.( ప్రెసెంట్ పర్ఫెక్ట్ కంటిన్యూవస్ వాక్యం) .కాదు.. కాదు... ఆయన ఎప్పటికీ అదే చెప్తాడు( ప్రెసెంట్ సింపల్ అంటే నిత్యసత్యం.) ఆ పాఠంచెప్పీచెప్పీ ఆయన నల్లగా మారిపోయాడేమో అనుకోని మీరు కాలేజీరోజుల్లో ఫోటో ఏదైనా ఉంటే చూపిస్తారా అని అడిగాం. ఎందుకు అంటే మీరు ఈవయసులొనె ఇలా ఉన్నారంటే?.. అన్నాం. ఒక నవ్వు నవ్వాడు కానీ ఫోటో చూపెట్టలేదు.)

దీనివల్ల అసలే అంతంత మాత్రం ఐన జ్ఞాపకశక్తిని ఈ శక్తినగర్ ఎండలు ఎక్కడ హరిస్తాయో ఆలోచిస్తూ కూర్చున్నాను. ఇంతలో ఏదో మార్పు. తెలీని సుఖం. ముక్కుకు ఒకరకమైన వాసన. దీన్ని అనుభవించి చాలా రోజులైంది. అదేంటి అని చుట్టూచూస్తే.... హాయ్ మబ్బులు. వర్షం కోసం జనాలు వరుణయాగాలు, కప్పల పెళ్ళిళ్ళు, ఈ మద్య అలహాబాదులో రకరకాల పూజలు చేశారట పిల్లలు, ఆడవాళ్ళు. వార్తల్లో, పేపర్లో చూశాను. వాళ్ళంతా అంత అవస్తలు పడుతుంటే ఒక టపా చదివాను, దానికి కామెంట్ రాశాను, ఆఫీసులో కూర్చిని ఒక 30 నిముషాలు ఆలోచించాను అంతే ఇంతలో వచ్చేసింది. అప్పుడప్పుడు అనుకుంటా ఒరేయ్ చైతుగా నువ్వు మామూలోడివి కాదురా కారణ జన్ముడివి అని. అదే మళ్లీ నిజం అయింది. మీరు ఎవరికీ చెప్పొద్దు ఇది దైవరహస్యాలు. ఇలాంటివి చెబితే జనాలు నన్ను కాదు ముందు మిమ్మల్ని తరుముకుంటారు.

అప్పటికీ సమయం 3:30. ఈరోజు ప్రహ్లాదుడు (పేరు విని పదేళ్ళ బాలాకూమారుడు అనుకొనేరు. వశిష్టుడు అంత వయసు ఆయనది.) పదవీ విరమణ మహోత్సవం. చాలా ఏళ్ల క్రితం మాతాతకి తరువాత హైస్కూల్లో మా అయ్యవార్లకి, పదవీ విరమణ మహోత్సవం జరిగితే వెళ్ళాను. తరువాత ఇదే. నేను ఈ ఆఫీసులో చేరింది ఈమద్యే ఐనా ఆయన అంటే కొద్దికాలంలోనే గౌరవం ఏర్పడింది. అది వయసు వల్లనో? లేక ఆయన పనితీరువల్లనో చెప్పలేను. ఆయన సుమారు 30 ఏళ్లుగా అంటే సుమారు మా ప్లాంట్ పునాదిరాయి వేసినప్పటినుంచి ఉన్నాడు ఇక్కడ. ఈ గాలి పీల్చి( అందులో మా గొట్టం వదిలే పొగ కలిసిపోయి), ఇక్కడవాళ్ళతో కలిసి బతికి, ఇక్కడ జరిగే ప్రతి వేడుకలో పాలుపంచుకొంటూ ఉన్నవాడు ఉన్నపళమ్గా ఈ టౌన్‌షిప్ నుంచి బయటకు వెళ్ళాలంటే నాకె ఎందుకో మనసు ఒకరకంగా అనిపించింది. ఐతే ఆయన పిల్లలు కొంత స్థిరపడ్డారు అని తెలిసి కొంచం స్థిమితపడ్డాను.

అందరూ ఆయనతో గల అనుబంధాన్ని గుర్తుచేసుకున్నారు. దాదాపు ప్రతి ఒక్కరూ ఇక్కడ చేరేటప్పుడు ఆయన సహాయం తీసుకొన్నవారట. అందరూ వచ్చే డబ్బుని ఎలా దాచుకోవాలో సలహాలు ఇచ్చారు.( ఆయనకు ఇలాంటి విషయాలపై పెద్దగా అవగాహన లేదని అందరి అభిప్రాయం. ఇప్పటి దాకా మావాళ్లే సలహాలు ఇచ్చేవాళ్ళట.) చివర్లో ఆయనకి ఇచ్చిన ఒక ప్రశంసాపత్రాన్ని, పతకాన్ని తడిమి చూసుకున్నాడు. ఆయనను మాట్లాడమన్నారు. ఇలాంటివి అలవాటు లేకపోవటంతో కొంచం ఇబ్బందిపడ్డాడు. కొంచం బొంగురుపోయిన గొంతుతో ఆయన మాట్లాడిన దాంట్లో ఒక సంతృప్తి కనిపించింది నాకు. లక్షలు సంపాదిస్తున్నా రాత్రికి రాత్రి కంపెనీ మారిపోయే మన తరానికి( క్షమించాలి) ఆయన మాటలు ఒక కనువిప్పు. నిజానికి ఆయన సంపాదించింది అంతాపెద్దమొత్తం కాదు. ఒక సగటు మద్యతరగతి జీవితం ఆయనది. అందరం మా భవిష్యత్తుగురించి మాట్లాడుకుంటూ బయటకు వచ్చాం.

అబ్బా అసలు విషయం మార్చిపోయా...ఇందాక కనిపించిన మబ్బులు కరిగాయి. సమయం చూస్తే 5:00. ఇంకా అరగంట ఉండాలి. మొదటిసారి కురుస్తున్న చినుకులు ఎంతసేపు ఉంటాయో తెలియదు. ఆగిపోతే? అమ్మో... అమంగళం ప్రతిహతమ్ అవుగాక! అని చెప్పి గట్టిగా చెవులూ కళ్ళూ మూసుకున్నాను. ముక్కుకూడా మూస్కుంటే మేఘాలపైకి వెళ్ళిపోతానని ఆ ప్రయత్నం విరమించా. ఇక్కడినుంచి నేరుగా శక్తినగర్ రైల్వేస్టేషన్కి వెళ్తే ఏ త్రిష తెలుగులోనో లేక శ్రియా తమిళంలోనో ( మనం ఆమధ్య ఆదేశంలో కొంతకాలం వెలగపెట్టాం కాబట్టి ఆపాట కొద్దోగొప్పో అర్ధం అవుతుంది. అయినా పాట ఎవరికికావలి?) నువ్వొస్తానంటే నేనొద్దంటానా అంటూ ఎదురైతే? మనకు అంత అదృష్టం కూడానా? గుట్టుగా ఇంటికి పోరా పుడింగి అనుకొనిబయల్దేరా.

రూంకి వచ్చేదాకా వాన పడుతూనే ఉంది. వావ్...! నేను కారణాజన్ముడిని అని మళ్లీ నీరూపించబడ్డాను( పాస్సివ్ వాయిస్). మరో రొమ్యాంటిక్ సమయం తోడులేక ఒంటరిగా గడిపేస్తున్నందుకు నిరాశ అలుముకుంది. ఇంతలో నాలోని ఆశావాది నిద్రలేచాడు(అంటే వాడు ఆఫీస్సమయంలో నిద్రలేవడు.) సంగీతప్రియుడికి ఒంటరితనం లేదురా ఢింబకా...! అని వీపుమీద చరిచాడు. కొంచం నోప్పేసినా మంచిసలహా ఇచ్చాడు అని ఊరుకున్నా. లాప్‌టాప్ ఆన్చేసి ఎప్పుడో చంద్రబాబు ముఖ్యమంత్రికాక ముందు, వైయస్ వచ్చిన తరువాత సినిమావాళ్లు తీసిన కొన్ని వానపాటలు తీశారు. సీజను రాలేదని ఒకమూల ఉన్నాయి. ఆ పాటలపట్టీని మొదలుపెట్టాను.

ర్యాండమ్ సెట్టింగులు పెట్టడంతో మొదటి పాట ఏది వస్తుందోనని కొంచం ఆతృత, కొంత భయం. మరి సీజను ఓపెనింగ్ కదా. ఊప్స్..."చినుకు చినుకు అందెలతో చిటపటచిరు సవ్వడితో..."చీ నీయబ్బా అనితిట్టుకొని ఈసారి అలా కాదు అని నేనే ఒక పాటపెడదాం అని "చిటపటచినుకులు పడుతూ ఉంటే" అని ఉంటే నొక్కాను. కొంచంసేపు నిశ్శబ్ధం, ఉత్కంఠ. మళ్లీ అమంగళం. ఇది రీమిక్స్ బాపతు. అసలు దీన్ని డౌన్‌లోడ్ చెయ్యటమే తప్పు దాన్ని మళ్లీ ఈ పట్టీలో కలిపినందుకు నన్ను నేనే ఎవరినీతిట్టనంత బూతులు తిట్టుకుని శాశ్వతంగా చెరిపేసా. తరువాద్ది ఏదైనాసరే అని కళ్ళు మూస్కోని నొక్కెశా. ఎక్కడ నుంచి వచ్చిందో తెలీదు " పాడు జీవితము యవ్వనం మూడునాళ్ల ముచ్చటలోయి..." ఈ సారి మాట్లాడేందుకు ఏమీలేదు. గుట్టుగా కుర్చీలో కూలబడ్డాను.

అసలు ఇంతటి వైపరీత్యాలు ఎందుకు జరుగుతున్నాయో అర్ఢంకాక ఆలోచిస్తుంటే ధమాల్..ధమాల్ అని శబ్దం. అదేదో సినిమాలోలా ముందు మెరుపు వస్తుంది...తరువాత పిడుగు పడుతుంది. వర్షాలే అలవాటుతప్పింది ఇక ఇవేం గుర్తు ఉంటాయి. ఒకటి అంటే సరే. సగటున నిముషానికీ 2. అలా ఒక పావుగంట. ఆఫీసునుంచి నిద్రలో సరాసరి ఏ కార్గిలో, ఆఫ్ఘనిస్తానో చేరలేదుకదా అని చుట్టూ చూసుకున్నా. హమ్మయ్య నారూమే.

అప్పుడు లీలగా ఒక సంఘటన గుర్తొచ్చింది. మీరు కూడా నాతొ కూడా టార్టఇస్ చుట్ట ఉంటే అది లేదంటే మీ కారు స్టేప్నీని తిప్పుకోండి. ఇక్కడకు వచ్చిన కొత్తల్లో చెన్నైలో ప్రతివీధికి వినాయకుడిగుడిలాగా ఇక్కడ ప్రతి చోటా ఒక పొడవాటి టవర్ దానిపైన పిడుగుపట్టుపరికరం. ఎందుకో సందేహం వేసి మాసార్ని అడిగాను. ఆయన అదోలా నవ్వాడు. ఆనవ్వు వైయస్ నవ్వా? చంద్రబాబునవ్వా? అన్నది మొదలుపెడితే ఆమద్య సద్దుమణిగిన గొడవ మళ్లీమొదటికీ వస్తుంది. అంతపనివద్దులె అని గమ్ముగా ఉన్నాను. ఇప్పుడు దీనిని చూస్తే " ఆ రోజుం మా సారు చిరునవ్వు చూసి అనుకున్నా ఏదో నవ్వనీ ఈరోజే నాకు తేలింది ఆ నవ్వు దాగుంది మెరుపని ఎదఝల్లున అదిరింది పిడుగని" అని పాడుకొన్నాను. అలా ఒక 15 నిముషాలు దేవతలు రాక్షసులతో జరిగిన టీ20 మాచ్లో సూపర్ఓవరు చివరి బంతికి సిక్స్ కొట్టిగెలిచినట్లు వరుణుడు ఒక టెన్థౌసండ్ వాలా పేల్చివెళ్ళి పోయాడు.

ఒక 5 నిముషాలు నిశ్శబ్ధం. తలుపు తెరిచి చూస్తే వావ్. అది ఇక్కడ నేను రాయలేను. తమాషా ఏమిటంటే దేన్ని చూసి నెన్ను ఈ టపారాద్దాం అనుకొన్నానో అదే రాయలేక పోతున్నాను. కొండల్‌పైనుంచి సన్నగా ధారలు. పైన కిరీటం పెట్టుకొన్నట్లు మేఘాలు. ఇంతలో వచ్చేశారు పిల్లలు వీధుల్లోకి. ఇక నేను చెప్పనక్ఖరలేదు అనుకొంటా.