నేను భూమ్మీద పడ్డాక చాలాయేళ్ళు దీక్షగా సాగించిన కార్యం ఏదైనా ఉందా
అంటే చెంపకింద చెయ్యేసుకుని రెప్పవాల్చకుండా తదేకంగా ఆలోచిస్తూ ఉండడం. అలా
చేస్తూ ఉంటే చూసేవాళ్ళంతా వీడో అరిస్టాటిల్ అన్నట్టు ఫీలవుతున్నప్పుడు
మాంచికిక్ ఉండేది. అలా ఆలోచించగా చించగా ఓరోజు ఓగొప్ప ఆలోచన వచ్చింది.
ఆఆలోచన ఏమిటయ్యా అంటే దయచేసి హృద్రోగులు ఇకమీదట చదవొద్దు ప్లీజ్)
రోజూ నిద్రలేవడంతోనే అమ్మానాన్నల పాదాలకు దణ్ణం పెట్టాలి. అసలు దీనికి మూలం ఏమిటంటే మాఅమ్మని కథచెప్పమ్మా అన్నప్పుడల్లా
శ్రావణకుమారుడికథ మొదలుబెట్టి కావడిలో కూర్చునేసేది. 'ఈఆలోచన ఎలా
వచ్చిందిరా!' అని నన్నునేను ప్రశ్నించుకుంటే ఛాతీ విశాలమైంది. రోమాలు
నిక్కపొడుచుకున్నాయి. పాతగోరింటాకులో శొభన్‌బాబులాగా, కొత్త ఛత్రపతిలో
ప్రభాస్‌లాగా ఫీలయ్యాను. ఓరెండుమూడు నిమషాలైనాక సిగ్గు ముంచుకొచ్చేసింది.
అలా అలా నెమ్మదిగా హాల్లోకి వెళ్తే అమ్మ కూరలు తరుగుతూ ఉంది. 'వామ్మో!
ఇప్పుడు చెబితే పాపం ఎమోషన్లో చెయ్యి తెగ్గోసుకుంటుంది.' అనుకుని బయటే
కూర్చున్నా. కాసేపటికి బాగాధైర్యం తెచ్చుకుని ఊపిరి గాట్టిగా పీల్చి వదిలి, బాబా
రామ్‌దేవ్ తెలీకపోయినా ఆయన భంగిమలు ఓరెండుమూడు వేసేసి నెమ్మదిగా
అమ్మదగ్గరికి వెళ్ళాను.
"ఏరా! ఏమైంది" అని అడిగింది.
"అమ్మా! రేపట్నుంచి
ఓపని చేస్తానుమా." అన్నాను.
"?" అంది. (అనుకోవాలి)
"రేపట్నుంచి
నిద్రలేవడంతోనే నీకూ, ఒకవేళ నాన్న ఉంటే నాన్నకి కాళ్ళకి దండంపెడతానమ్మా."
"!!!!????" (ఆఎక్స్‌ప్రెషన్ని పూర్తిగా వ్యక్తీకరించే సింబల్స్ కీబోర్డులో
లేవు.)
ఏదో ఆక్షణం అలా అనేశానేగానీ సాయంత్రానికి వాటితాలుకు జ్ఞాపకాలన్నీ
మెదడు అడ్రస్‌తెలీని ఏదోచోట దాచిపెట్టేసింది. తర్వాతరోజు తెల్లవారింది.
మనం మొద్దునిద్రనుంచి దిగడంతోనే అక్కడికి పరిగెత్తుకెళ్ళే అలవాటు.
ఆతొందర్లో రెండుమూడురోజులు లేచిన గంటకో గంటన్నరకో గుర్తొచ్చేది. తెగఫీలవుతూ
"అమ్మా! మర్చిపోయానే. రేపణ్ణుంచి. సరేనా." అనేసి గోడమీద 'దణ్ణం రేపు' అని
రాసిపెట్టుకున్నా.
అలా వారమయ్యాక "అమ్మా! నాకు గుర్తుండడం లేదు. నువ్వే
గుర్తుచెయ్యవా." అనడిగా. మనమీద ఎక్స్‌పెక్టేషన్స్ ఆలెవల్లో ఉన్నాయో ఏమో?
పాపం "నువ్వు నిద్రలేచే సరికే ఎదురుగా నిలబడి నాకు దణ్ణంపెట్టరా ప్లీజ్ అని
నీయెదురుగా నిలబడాలా?" అని కోపంగా అడిగేసరికే నీకు దణ్ణం పెట్టడం
కష్టంగానీ నాకు అన్నం పెట్టు అన్నా.
పాండురంగ మహాత్మ్యం క్లయిమాక్స్‌లో "అమ్మా! అని పిలిచినా ఆలకించవేవమ్మా?" విన్నప్పుడల్లా పడీపడీ నవ్వుకునే జ్ఞాపకం ఇది.
*****
అందరూ రాఖీ... రాఖీ... అంటూ తెగగొడవ
చేసేస్తున్నప్పుడల్లా నాకు ఓ విషయం విపరీతంగా నవ్వు తెప్పిస్తుంది. అవి
నేను నిక్కర్లకి పాంట్లకి మద్యన ఒకసంధికాలంలో ఊగిసలాడుతున్నరోజులు.
అప్పుడే రాఖీ అన్నదొకటి ఉంటుందని దాన్ని అన్నలకు కడతారని తెలిసింది. సరే మరి 'అన్న' డెసిగ్నేషన్ మనకూడా ఉంది కాబట్టి మనంకూడా కట్టించుకోవచ్చు అనుకుని ఆముచ్చట
చెల్లితో చెప్పాను. "సరేరా కడతాను. కానీ దానికి నువ్వునాకు డబ్బులు ఇవ్వాలి
అంట. ఈఆటలో ఆరూల్ కూడా ఉందంట." అని చెప్పింది. భాషా సినిమాలో రజనీ
ఓపెద్దకుర్చీలో కూర్చుని చేతిమీదముద్దులు పెట్టించుకున్నట్టు నేను రాఖీలు
కట్టించుకున్నట్టు కలలు కంటున్న నాకు ( అదెంత పీడకలో ఆవయసులో తెలియలేదు.)
ఈసంగతి తెలియడంతోనే నిక్కర్లకి ఉన్న చిల్లుజేబులు గుర్తొచ్చాయి. మై డాడ్
ఈజ్ ఎన్ ఏటీఎం అనుకుంటూ నాన్న దగ్గరికి వెళ్ళాను. వెంటనే ఇచ్చేశాడు.
చెల్లెలు పెద్దభూచక్రం సైజుది కొనుక్కొస్తుంది అనుకుంటే మేకగడ్డం
షేపులో ఉన్నది తీసుకొచ్చింది. 'చెల్లెళ్ళన్నాక రకరకాలుగా ఉంటారు.మనమేసర్దుకుపోవాలి. సర్లే ఈసారికి ఇలాకానిద్దాం.' అనుకుని ఎదురుగా
నిలబడ్డా. ఏవిటొ ఈజీవితానికి ఎప్పుడూ అలవాటులేని సిగ్గొకటి మొహంమీద
తాండవిస్తుంది. ఒకభంగిమలో నిలబడి మెలికలు తిరిగిపోతున్నా. బహుశా శునకానందం
అంటే ఇదేనేమో. చెయ్యిముందుకి చాచి కట్టమన్నాను. అది సీరియస్గా కడుతుంది.
రెండు మూడు నిముషాలైనా అది కుస్తీపడుతుంది తప్ప కట్టడం పూర్తికావట్లేదు.
నాకు కొద్దిగా విసుగొచ్చింది. అది ఇంకా ఆలశ్యం చేస్తోంది. ఎప్పుడెప్పుడు
కడుతుందా వీధిలోకెళ్ళి ప్రదర్శన మొదలెడదామా అన్న ఆరాటం క్షణక్షణం
పెరిగిపోతోంది. ఇంకోపక్క చెయ్యి గుంజుతోంది. "అబ్బా! త్వరగా కానివ్వవే."
అంటున్నాను. ఇంతలో ఏదోజరిగింది. దానిచూపు కడుతున్న రాఖీనుంచి ఎక్కడికో
మళ్ళింది. పిచ్చ ఇరిటెషన్ రేగి ఒక్కటిపీకాను. నాకు తెలిసి భూమ్మీద
రాఖీకడుతున్న చెల్లెల్ని కొట్టిన యెదవ నాడాషుగాడిని నేనే అనుకుంటా. అది
కెవ్వుమంది. ఓపదినిముషాలు గింజుకోవడం, వాదులాడుకోవడం, కొట్టుకోవడం
వగైరాలన్నీ అయిపోయాక మానాన్న దగ్గరికి పిలిచి ఒక్కటి పీకాడు. దెబ్బకి టూత్స్ బ్రేక్స్. "రాఖీకి డబ్బులు
నాజేబులోంచే, తిరిగి నువ్విచ్చే మామూలూ నాదగ్గర్నుంచే. పోనీ ఇంతాచేసి ఏమైనా
ఆనందమా అంటే మీమొహాలకి అదీలేదు. అంతదానికి నాకెందుకురా డబ్బులు బొక్క. నాకు ఇంకో కింగ్ పాకెట్ వస్తుందికదా." అనేసి ఇక మీదట రాఖీకి బడ్జెట్ ఉందదని చెప్పేశాడు. అయినా తర్వాత ఒకట్రెండు సార్లు అదికట్టడమూ ఐదునిముషాల్లోనే పుటుక్కున
తెగిపోవడమూ జరిగిపోయేవి.
నిన్న చెల్లిఫోన్ చేసి ఓపదిహేనునిమషాలు అలాఅలా నెమరేసుకుని పడీపడీ నవ్వుకున్నాం. కొట్టినా కొట్టించుకున్నా మాఇద్దరి మద్యనే. ఏమంటార్?
